Vroeger overkwam mensen van alles. Ze zagen het niet aankomen. Want nog niet alles werd continu gemonitord door satellieten, radar, sonar, mri-scans, echografieën, 24 uur per dag nieuwsuitzendingen, internet, sms-alerts en wat er tegenwoordig nog meer allemaal is aan communicatiegeweld.
Nu weten we al een paar dagen dat over een kleine drie weken er een superstorm onze kant op komt. Het stond in alle kranten. Alle weermannen lieten hun licht schijnen over de voorspelling van de Engelse meteoroloog. Het zou kunnen. Maar misschien ook niet. Het kan ook gewoon een straffe wind worden. Of een stevig briesje. Of toch die windsnelheden van meer dan 200 kilometer per uur.
De vraag die ik me hierbij stel: wíl ik het allemaal wel weten? Wil ik alle verrassingen uitsluiten? Wil ik me per se zo lang mogelijk van tevoren zorgen maken over dingen waar ik vroeger niet eens zou hebben nagedacht.
U hoort de ‘nee’ al aan komen stampen. Maar niet alleen wil ik het niet, ik kán het ook niet. Een mens kan zich maar over een beperkt aantal dingen tegelijk zorgen maken. De ene zorg verdringt de andere. En dan is het misschien juist wel weer aardig om je zorgen te maken over een storm die er waarschijnlijk toch niet komt.
Wat ik trouwens ook niet doe. Ik hoop alleen maar dat de achterste kas nou eens een keer finaal plat waait. Ben ik daar eindelijk van af.
Rik Prikkel
45/2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten