Volgens de wetenschappers die het kunnen weten, is de kans dat je ziek wordt of het loodje legt na consumptie van een willekeurig voedingsmiddel hier en nu kleiner dan ooit in de wereldgeschiedenis op welke plaats ook. En toch staat de agenda van beleidsmakers vol met de congressen en seminars over voedselveiligheid, is steeds strengere wetgeving in de maak en moeten er allerlei nieuwe voedselveiligheidsinstituten komen.
Deze schijnbare tegenspraak kan alleen maar worden verklaard vanuit een toenemende maatschappelijke smetvrees. Alles moet drie keer afgestofd, afgewassen, nagespoeld, luchtdicht verpak, verzegeld en van certificaten voorzien in de schappen van de supermarkt liggen. Contact van een stuk voedingswaar met enig onbedekt deel van de menselijke anatomie zal binnenkort wettelijk zijn uitgebannen.
Maar van wie moet dat nou eigenlijk? Ik persoonlijk eet mijn appels nog steeds ongeschild uit de hand. Met zijn allen graaien uit een kist snijbonen in de supermarkt vind ik geen probleem. En ik sta niet alleen in dat vertrouwen. Er blijken mensen te zijn, die zonder enige terughoudendheid álles opeten wat de Nederlandse tuinbouw ze voorzet. Waarom krijgen anders de siertelers nu het advies waarschuwingen bij hun producten voegen met de tekst: ‘niet geschikt voor menselijke consumptie’?
Daar krijg ik dan weer een heel ander soort maatschappelijke smetvrees van: kennelijk hebben heel wat Nederlanders iets binnengekregen dat het gezond verstand aantast. Maar wat?
Rik Prikkel 40/2002
Geen opmerkingen:
Een reactie posten