Ik word heen en weer geworpen tussen het kamp pro José Janssen en het kamp contra de Mensenhandelaar van Someren.
Een paar jaar geleden lazen we al over een aspergeteelster die betrapt was met een heel regiment Polen, voor wie toen nog tewerkstellingsvergunningen nodig waren, die de betreffende dame echter niet in haar bezit bleek te hebben. Dan krijg je dus een boete van 8 duizend euro per Pool en de Belastingdienst komt ook nog even over je heen gewalst. Ze stond meteen bijna een miljoen euro in het rood. Onze eerste reflex: arme vrouw. Gemangeld tussen strenge inspecteurs.
Toen kwam ze vorig jaar weer bedenkelijk in het nieuws, nu met Roemenen en Bulgaren voor wie een vergunning nodig is die ze weer niet had. Moderne slavernij scheen het zelfs op te lijken. De ZLTO had ook de buik vol van onze José, inmiddels alom met naam en toenaam bekend. Onze tweede reflex: kennelijk zoekt ze ook wel de randjes van het toelaatbare op.
José vervolgens in de tegenaanval. Bij Knevel en Van den Brink gooide ze haar kaarten op tafel. In Groenten & Fruit nog een keer. En we dachten in alweer onze derde reflex: het ís ook allemaal niet makkelijk als je iedereen tegen hebt. En iedereen tegen je hebben dat is echt niet altijd je eigen schuld.
Twee weken geleden volgden allerlei invallen. Bij José weer en bij nog een rijtje adressen. ‘Dan toch een netwerk van mensenhandelaren?’ vroegen we ons af in onze vierde reflex. Ze lijkt ons er kien genoeg voor.
Maar nu is ze zelfs achter slot en grendel gezet. En dan denken we weer: hoe gevaarlijk kan een vrouw op een aspergebedrijf wezen? Maar op reflex 5 volgt reflex 6: zonder nieuw belastend materiaal is elke opgepakte verdachte in Nederland toch dezelfde middag weer vrij. Zit José Janssen bij het verschijnen van deze column dus nog steeds vast, dan is het echt mis. Tenzij onze zevende reflex ons wat anders ingeeft.
Rik Prikkel
4/2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten