Belgische pastoor zegent nieuwe tractor en boomgaard. Het doet het in de kranten altijd goed als ludiek berichtje, liefst met foto’s. Op zijn best vinden we het lachwekkend en op zijn slechtst stellen we hoofdschuddend de diagnose: achterlijk bijgeloof.
Waarom eigenlijk? Als een nieuw schip gedoopt wordt met een fles champagne en behouden vaart krijgt toegewenst door de hooggeplaatste champagnewerper, dan wordt dat toch zelden als iets lachwekkends gezien. Wel als iets feestelijks.
Ik snap het wel. Het heeft iets aandoenlijks, zo’n Belgisch pastoortje in vol ornaat bij een trekker. Net zoals die Italiaanse pastoortjes die met de wijwaterborstel een wielerpeloton zegent. Alsof er daardoor minder valpartijen zouden plaatsvinden of de verwondingen in geval van een valpartij minder ernstig zouden uitvallen.
Maar anderzijds: een priester bij een in bloei staande boomgaard dat is toch een mooi beeld. Is het zegenen van de bloesems niet een soort collectief bidden? De zegen afsmeken over de oogst en heel de schepping inclusief haar schepper vragen om toch alstublieft geen roet in het eten te gooien met een verwoestende nachtvorst, hagelbui of rupsenplaag?
Wie bidt voor dit of dat weet ook wel dat dat niet betekent dat hij of zij vervolgens zelf maar achterover kan leunen. Net zoals dat die gezegende wielrenners natuurlijk ook wel snappen dat ze zelf ook nog moeten uitkijken en maar beter een helm op kunnen zetten. En de Belgische fruittelers weten ook wel dat ze naast die zegening ook hun beregeningsapparatuur en hun tunnelspuit klaar moeten hebben staan.
Tip voor de onzekere fruitteler: laat ook die installaties preventief zegenen.
Geruststelling voor de ongelovigen: ik geloof er ook niet in, hoor.
Rik Prikkel
24-4-2007
Geen opmerkingen:
Een reactie posten