De tuinbouw was lange tijd speelbal van de overheid. Terwijl ik dit intik zie ik het kabinet voor me dat een dagje naar het strand is en gehuld in badkledij een spelletje overgooien aan het doen is met zo’n grote opblaasbal. En dat is dan de tuinbouw.
Maar dat beeld klopt dus helemaal niet. Want ik hoor al jaren eigenlijk niemand meer klagen over steeds veranderende regelgeving en “we kunnen het allemaal niet meer bijbenen we weten niet waar we aan toe zijn”.
Misschien luister ik niet goed, hoor. Laat mij dat dan vooral weten, dan kan ik me daar eens in verdiepen. Maar volgens mij kunnen de tuinders die jaar op jaar hun gang gaan op een niet al te hard veranderend (lees: groeiend) bedrijf en het nieuws een beetje bijhouden, het tegenwoordig de overheidsregeltjes makkelijk bijhouden. Niet dat het weinig is wat je moet bijhouden. Maar het is al jaren min of meer hetzelfde.
Als je gaat verkassen en je bedrijf helemaal omgooit, dan is het een ander verhaal. Dan blijken gemeente, provincie en rijk veelvuldig op een geheel andere lijn te zitten. En dan kom je in aanvaring met ouderwetse regels die bijvoorbeeld duurzaam omgaan met afvalstromen in de weg zitten. Voorbeeld dat ik laatst hoorde was het vestigen van grote datacenters (die veel restwarmte hebben) in glastuinbouwgebieden. Dat kan dan niet, want past niet in het bestemmingsplan.
Maar ach, dat zijn zo van die zekerheden in het leven waardoor je je zelfs kunt laten vertederen: bestemmingsplannen zijn net zo Hollands als een molen en koeien in de wei.
Rust is ons echter natuurlijk niet gegund. Want we waren dit jaar dan weer wél speelbal van de supermarkten. En straks misschien wel van het grootkapitaal dat onze sector wil industrialiseren, of zoiets. En had je bij de overheid nog inspraak (zeg maar over wat voor kléúr speelbal je wilde zijn), wie speelbal is van het grootkapitaal, die is pas goed de lul.
Rik Prikkel
49/2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten