Ik las laatst een artikeltje in de krant over de niet te stuiten opmars van het Betaal-Wat-Je-Wilt principe. Je gaat bijvoorbeeld naar een restaurant, je eet en drinkt er het nodige en al naar gelang het aangenaam was mag je zelf na afloop bepalen wat een en ander je waard was. Er schijnen al tal van restaurants te zijn die het erop wagen, maar ook musea, campings en de Engelse alternatieve rockband Radiohead doen het zo.
Het is het betaalprincipe van de toekomst, juicht de krant. Overdrijven is ook een vak. Toch zou het op beperkte schaal misschien wel kunnen werken. Maar dan alleen als je er volledig van overtuigd bent dat jouw product of dienst de mensen dusdanig in vervoering zal brengen dat ze na het genieten ervan grif de portemonnee trekken en kwistig met bankbiljetten beginnen te strooien.
Dat dat niet altijd zo is weet elke tuinder, die wel eens een kraampje met groente, fruit en of bloemen aan de weg heeft gehad of nog steeds heeft. Daar zet je dan doorgaans een bordje bij, met daarop het bedrag dat de mensen voor het gebodene moeten achterlaten in het nagelvast aan de kraam bevestigde geldkistje. Menig voorbijganger trakteert zich vervolgens echter op royale kortingen.
Maar om dan maar twee dubbeltjes achter te laten voor een kilo trostomaten, zoals de inkoper van de supermarkt momenteel doen, daar zal zelfs de zuinigste schraalhans met enig fatsoen zich toch niet toe verlagen.
Rik Prikkel
33/2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten