Ook in huize Prikkel willen we weleens wat anders dan aardappelen, sperzieboontjes en een gehaktbal. Maar uit zich dat in een actieve dadendrang, die ons het huis uit stuwt en naar de delicatessenzaakjes in de dure wijken zuigt? Niet direct. Wel knaagt het. Dan kriebelt het een beetje. Maar het is een jeuk waar niet tegenop te krabbelen valt. Het zit van binnen en we weten niet precies waar. Maar bij gebrek aan betere ideeën blijven we toch maar gewoon onze boodschappen doen bij Albert Heijn. Want daar weten we de weg. En onbewust weten we dat onze eigen hofleverancier net als we onze jeuk hinderlijk wordt met een nieuwe exotisch avontuurtje zal komen, dat onze ontwakende onvrede weer zal doen indommelen. Vorige week was dit geruststellende moment weer aangebroken. Ons oog viel op een nieuwtje in het assortiment.
Zeeaster.
Een verre branding waait plots door onze bedompte hoofden. Schuimkoppen bulderen tegen de boeg van ons winkelwagentje. Eeuwenlang groeide de zeeaster ergens buitengaats. Ongezien door consumentenogen. Zomaar. Ongeproefd door consumententongen. Tevergeefs dus eigenlijk. En nu is zij aangemeerd aan de rede van Zaandam en door binnenschippers verder gedistribueerd zelfs tot bij onze dorps-AH.
Het was lekker. Maar het begint alweer te wringen van binnen. De volgende prikkel moet sterker. Het wachten is nu op de dag dat vanuit de schappen van de nieuwe Noorse AH-dochters het walvisvlees in Nederland is aangekomen.
Rik Prikkel 27/2000
Geen opmerkingen:
Een reactie posten