Het klinkt gek, maar deze week heeft het schrijven van mijn column me de grootste moeite gekost. Vanwege twee zere voeten.
Schrijf jij dan met je voeten?
Nee, ik schrijf gewoon met twee vingers op een laptopje dat ik desgewenst mee de achtertuin in kan nemen als het me in mijn kantoortje te benauwd wordt. Maar juist dat laatste werd me gisteren bijna noodlottig. De laptop onder mijn arm, een vers getapt abdijbiertje in de hand en een theepot in de andere hand met Ineke’s favoriete kruidentheetje erin, kwam ik de tuin in gekuierd. Blote voetjes, want lekker weer.
Stap ik op een niet nader te omschrijven stekend beest. Wat voor beest? Wij weten het niet, want er is geen spoor meer van teruggevonden, behalve in de vorm van een dikke rode bult onder mijn voet. Van schrik liet ik niet de theepot vallen. Ook mijn biertje wist ik op miraculeuze wijze te redden. Wel glipte de laptop onder mijn arm vandaan en viel bovenop mijn andere voet. Op de teen naast mijn grote teen.
Dat drie van de vijf tenen niet eens een eigen naam hebben, zoals wél alle vingers, geeft al aan dat de voet een onderschat lichaamsdeel is. Terwijl het zulke harde werkers zijn. Onze steunen en toeverlaten. Terwijl bovendien zere voeten je denkvermogen aantasten en het reilen en zeilen van je gehele bedrijf op het spel zetten.
Sorry jongens.
Rik Prikkel
36/2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten