Ach, een witte kerst. En dan naar de koningin luisteren: alle knusse vrolijkheid meteen weer bedorven. Ik vind het een best mens hoor. Maar ze ziet het in haar toespraken altijd zo somber in. Nu mogen we ook al niet meer gezellig met elkaar Hyven. Laat staan dat we nog een lekker potje mogen mopperen op internet.
Het leek ook wel of ze de ellendige toestanden in de tuinbouw direct op de korrel nam. Want wat hoorden we haar zeggen, ergens halverwege haar kersttoespraak?
“Het ideaal van het bevrijde individu heeft zijn eindpunt bereikt. We moeten trachten een weg terug te vinden naar wat samenbindt.”
Nee, natuurlijk ging dat niet over de tuinders, verzuchtten vrouw en kinderen met zo’n ongeduldige toon van ‘daar heb je pa weer’. Waarop ik tot aan het kerstdiner gepikeerd heb zitten nadenken waar het dan wél over ging.
Het ideaal van het bevrijde individu… Bea vindt dat kennelijk maar niks. Iedereen dóét maar, zonder om te kijken naar wat of wie dan ook, hoor je haar mompelen. Het heeft zijn eindpunt bereikt en dat was blijkbaar een doodlopende weg, want we moeten proberen een weg terug te vinden.
Terug naar wat? Naar wat ons samenbindt. En ik begin het te begrijpen. Tuinders, die terugverlangen naar met zijn allen onder de veilingklok en met alle veilingen bij het Centraal Bureau, die zijn één-op-één vergelijkbaar met Oost-Duitsers die terugverlangen naar toen de Muur er nog stond. Alles duidelijk, niet hoeven nadenken, vooral zelf geen initiatief hoeven nemen. Dat veilingwezen, dat wás je reinste communisme. Gut, wat waren we het toen ééns! Echt iets om heimwee naar te hebben.
Sinds we daar van af zijn staat elke tuinder bloot aan de koude wind van het kapitalisme. Brrr. Maar ach, zonder kou ook geen witte kerst.
Rik Prikkel
1/2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten