Zachtjes regent het op de blaadjes van de hoge bomen. En in het water van de smalle sloot. Ik had me voorgenomen het een paar weekjes rustig aan te doen. De tuin op slot, de caravan aangekoppeld en wegwezen.
Dan gaat het regenen. Het is eerst harde regen. Dikke druppels, waarvan er een hoop vallen. Dan een soort pas op de plaats, niet meer zo heel dikke druppels, waarvan er toch best nog wel veel vallen. Dan gaat het heel erg hard regenen. Echt heel erg hard. Het spat bijna net zo hard weer omhoog als dat het omlaag komt vallen. Het zicht op het toiletgebouw is door het vele vallende en omhoogketsende water zo goed als weg. Dit duurt misschien drie of vier minuten. In de verte gerommel van een aandrijvend onweer. Eén hardere klap dichterbij, vlak na een ondanks het daglicht toch vrij felle bliksemflits, dit alles gevolgd door een hoge gil van Anne. Ze is niet echt bang, maar gilt wel oorverdovend hard.
De regen neemt gas terug. Nog eens twee minuten later schijnt de zon alweer tussen de donkere wolken aan de westelijke horizon door. We eten pannenkoeken. Na het eten ineens weer een pittige bui. Of is het wel een bui als het gespetter van de regendruppels een uur later nog klinkt op de blaadjes van de hoge bomen en in het water van de smalle sloot? Terwijl de lantaarns op de camping aanfloepen licht de donkere hemel in het oosten elke tien tellen wel een keer spectaculair op. Ik denk aan mijn plantjes buiten. Die genieten vast net zo als ik van dat water dat zomaar uit de hemel valt.
Rik Prikkel
31/2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten