Over het laatste kievitsei hoor je nou nooit eens wat. Bij ons kon je het komen rapen. Maar dan moest je wel oppassen, want voor je het wist was je samen met het nest ondergebulldozerd. Zo is dat een keer of tien gegaan met dat koppige kievitspaartje dat bij ons in de polder de weidevogelstand op peil probeerde te houden.
Ja maar kieviten zijn toch beschermd? Moest er laatst niet een hele motorcrosswedstrijd worden afgeblazen omdat zich op het parcours een kievitsnestje bevond?
Dat schijnt zo te zijn. Maar bij ons kijken ze zo nauw niet. En als ze wel zo nauw zouden willen kijken, dan is er niks te zien, want zoals gezegd, elk nieuw legsel dat mevrouw De Kievit er weer uitperst, was binnen no time weer ondergewerkt. Er wordt namelijk toch nog tamelijk grootschalig nieuwgebouwd bij ons. Dwars tegen de kredietcrisis in heb je nog altijd tuinders die hun plannen gewoon doorgang kunnen laten vinden. Ergens ook wel knap.
Ik zat er wel een beetje mee. Moest ik dit klein dierenleed nou doorbellen naar de redactie van Vroege Vogels? Maar dan ben ik een verrader. Uit dat gevoel blijkt dat ik nog net dat greintje solidariteit met die toch al zo arme - want natuurlijk zwaar gefinancierde - ondernemer heb, die op zijn vorige bouwlocatie al te maken had met het laatste originele Hollandse lieveheersbeestje, inmiddels ernstig bedreigd door haar veelkleurig Aziatische achternichtje.
Met de in klaarblijkelijke wanhoop maar dóórleggende kievit hoef ik ondertussen geen medelijden meer te hebben. Die is er schouderophalend vandoor gevlogen. Kennelijk zegt het instinct: na tien mislukte pogingen hebje tot volgend voorjaar vrij.
Rik Prikkel
22/2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten