Er blijven steeds minder tuinders over. Moet wel eens lastig zijn voor land- en tuinbouwjournalisten. Want die willen hun vragen ook niet steeds op dezelfde tuinders afvuren. Toch hebben de mensen van het Agrarisch Dagblad mij pas zeer onlangs gevonden. En wel via een onderzoek op internet.
Meestal klik ik zulke enquêtes snel weg. Maar dit zou maar 7 minuten duren. En ach, die arme land- en tuinbouwjournalisten, laat ik die dan maar eens ter wille zijn.
Was ik me daar toch een dik half uur bezig met een stel onduidelijke vragen en stellingen waarmee je alle kanten op kon!
Neem nu de stelling: “Natuurbeleid ondergraaft de voortgang van de Nederlandse land- en tuinbouw”. Niet in zijn algemeenheid, zou ik zeggen. Het huidige Nederlandse natuurbeleid dan? Of het Europese? Ach, ík heb er geen last van. Maar ja, ik vertegenwoordig natuurlijk niet in mijn eentje ‘de voortgang van de land- en tuinbouw’, wat dat dan ook moge zijn.
Nog zo’n stelling: “Ik vind dat de overheid van de pensioengerechtigde leeftijd moet afblijven”. Als je het daar mee eens bent, dan ben je er letterlijk genomen voorstander van dat iedereen het helemaal zelf mag weten. Ik denk dat ze de huidige hóógte van de pensioengerechtigde leeftijd bedoelen.
“Krachtenbundeling is in deze sector de enige manier om het hoofd boven water te houden.” Als dat zo was, dan was er per definitie geen enkele individueel werkende tuinder meer over.
“Het eigen vermogen in de groenten- en fruitteelt is veel te laag om op eigen benen te staan.” Afgezien van het feit dat in deze zin wordt verondersteld dat een eigen vermogen op eigen benen kan staan (tenzij het te laag is), kan dit alleen met ja worden beantwoord als er geen enkele tuinder meer overeind zou staan.
En dan de mooiste vraag uit het onderzoek: “Bent u wel eens bang dat uw bedrijf over 3 jaar niet meer bestaat?” Uit balorigheid heb ik er ingevuld: “Ik ben bang van niet.”
Rik Prikkel
6/2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten