Het was vorige week donderdag Dag van het Respect. En toen overwoog ik bij mezelf: voor wie of voor wat heb ik nou eigenlijk respect? Maar dan ook actief respect! Dat ik denk: goh, dáár heb ik nou respect voor!
U voelt hem al aankomen: dat viel me tegen van mezelf. Er schoot me zo gauw niemand te binnen.
Je kunt natuurlijk van iedereen, die je aardig vindt wel zeggen dat je respect hebt voor hem of haar. Of zelfs voor iedereen die je niet een uitgesproken etter vindt of een lomperik of erger. Maar dat vind ik persoonlijk een te ruime opvatting van het begrip respect. Dan moet je voor vrijwel iedereen respect hebben. En ook volgens de Dikke van Dale is dat toch een beetje veel eer. Respect staat daar omschreven als het door zijn gedrag doen blijken van eerbied, of een gevoel van hoogachting op grond van prestatie of zedelijke kwaliteit. En dat was ook hoe ik respect opvatte.
Voor welke Nederlandse tuinbouwgrootheid zou ik volgens die omschrijving dan bijvoorbeeld écht respect kunnen hebben?
Voor het lef van tomatentycoon Frank van Kleef, die in een enorme lege polder groots aan de gang is gegaan.
Voor de opgewekte inzet van aardbeiengoeroe Jan Robben, die tot op vreemde beursvloeren en baarlijke damesbladen pioniert op het gebied van productpromotie.
Voor de bevlogenheid van Westlandse José Zwinkels, die in de 21ste eeuw zoiets ouderwets’ als een handtekeneningenactie van de grond tilde.
Voor de eigenwijsheid van NVAF-boegbeeld Clemens Fischer, die als een pitbull blijft vastklemmen waar hij eenmaal zijn tanden in heeft gezet.
Eigenlijk voor al die volhouders, doorzetters, broekriemaanhalers en mouwenoprollers.
Respect, man!
…
Maar echt dat je zegt díép, héílig respect… Nee, daar moet ik toch nog wat langer over nadenken.
Rik Prikkel
47/2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten