Nederland moest een ander imago. Het ministerie van Buitenlandse Zaken liet dat tien jaar geleden onderzoeken en de conclusie was dat buitenlanders spontaan kwamen aandraven met tulpen, molens en klompen. En, als ze iets dieper nadachten, toen ook nog met tolerantie en een liberale levenswijze. Het eerste rijtje is niet negatief en niet positief, maar evenmin eigentijds. Het tweede koppel kan positief maar net zo makkelijk ook negatief worden uitgelegd. En dus moest Nederland een nieuw symbool. En de rest van de wereld moest dat weten ook. Gaat wat kosten, maar dan heb je ook niks. Want wat heeft Nederland nou voor eigentijdse symbolen die níét van toepassing zijn op ten minste een dozijn andere landen?
De onderzoekers zeiden het zelf al: “het verwerven van nieuwe symbolen is een proces dat grote investeringen en een lange adem vergt”. Tientallen jaren lang zouden dure imago-adviseurs er een dikbelegde boterham aan hebben. En als ze er al ooit bij de rest van de wereld zo’n eigentijds symbooltje half in zouden weten te pompen, dan zal het tegen die tijd ook alweer hopeloos achterhaald zijn.
Let’s face it. Er stáán nu eenmaal veel molens in Nederland en dat is best een mooi gezicht. En we zíjn nu eenmaal met afstand de grootste exporteur van tulpenbollen ter wereld. En Nederland hééft zich bij de Europese Commissie met succes sterk gemaakt voor de toelating van de klomp als officieel arbotechnisch toegelaten werkschoeisel.
En we verkopen er nog steeds geen tomaat minder door.
Tien jaar verder blijkt één politicus met vreemd haar en uitdrukkelijke ideeën ons imago in de rest van Europa toch net even een nieuwe draai te hebben kunnen geven. Helemaal gratis. En misschien zijn we er nu toch wél een paar tomaatjes minder door gaan verkopen. Maar nog niet half zoveel minder dan wanneer we echt werk zouden gaan maken van het anti-Europeanisme, dat nu meer kans maakt dan ooit om ons nieuwe symbool te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten