Je moet je meteen op de eerste dag al met 60 kilometer per uur het snot voor ogen rijden door de gevaarlijk bochtige straatjes van Luxemburg, met een gekke helm op je hoofd.
Dan moet je een week lang tussen allerlei valpartijen van nerveuze sprinters en hun brutale ploeggenoten door laveren. Wat niet altijd lukt.
Dan komen de Pyreneeën en is het zaak om je tussen duizenden gekgeworden Spaanse supporters door te wringen en ondertussen tientallen Spaanse klimmertjes, die denken dat ze nog een kans hebben, in de gaten te houden.
Dan moet je met een graadje of 40 en een verzengende tegenwind tegen die dodelijke Mont Ventoux op.
En de Alpen hadden ze bij het maken van het etappeschema dit jaar ook alweer niet overgeslagen, hoewel die ritten voor het klassement natuurlijk formaliteiten waren.
En drie weken lang begroeten die jaloerse Fransen je met boegeroep en scanderen ze ‘drogé, drogé!’, wat je ze weer niet hoort roepen als Richard Virenque een etappe wint. Want in Frankrijk kunnen ze niet tegen winnaars, behalve als ze uit Frankrijk komen.
En dan sta je toch weer in het geel op de Champs Elysees. En wat krijg je dan in je handen gedrukt voor al de moeite? Een fruitschaal. Een lelijke fruitschaal. Een lelijke fruitschaal zonder fruit erin.
Rik Prikkel 31/2002
Geen opmerkingen:
Een reactie posten