Er is deze week op het gebied van de plannenmakerij en de cijferbreierij in de tuinbouw weer een hoop in de rondte gekletst. Glaskracht wil de tuinbouwbelangenbehartiging niet versnipperen, maar richt wel een eigen clubje op, waar je alleen lid van mag worden als je binnen en buiten die club ook daadwerkelijk je mond open wilt doen. En liefst een beetje wijd. De Greenports hebben gezamenlijk ook een aardig grote mond en confereren volgend jaar door om een al even grote mond op te zetten over waar ‘we’ in 2020 moeten staan. En het LEI liet deze week zien waar ‘we’ op dit moment staan.
Ik voel me in alle gevallen het lijdend voorwerp. Van die sombere LEI-cijfers al zeker. En van de plannen in de luxueuze achterkamertjes van de Nederlandse glastuinbouw vrees ik ook dat ik het lijdend voorwerp ga worden. Dat ze mij niet hebben uitgenodigd zie ik als een veeg teken. En als ze dat wél gedaan hadden, dan had ik niet gekund, want ik zit met mijn knie. En dat completeert mijn status als lijdend voorwerp. Het is overigens geen tuinbouwblessure. Ik heb hem gestoten tegen mijn voordeur. Die staat normaal gesproken dicht, maar Ineke had hem open gezet om wat tocht te creëren. Ik rende kwiek de trap af en knalde in volle vaart tegen een hoekje van het hardhouten gevaarte. Het deed zó zeer dat ik pas na een volle minuut krimpend tegen de muur geleund te hebben gestaan, mijn eerste krachtterm door het halletje kon bulderen.
En net nu ik op mijn knietjes moet voor het oogsten van mijn onrendabele hoekje buitensla.
Rik Prikkel, 28-6-2005
Geen opmerkingen:
Een reactie posten