Frankrijk verkeert in een identiteitscrisis. Mijn krant schreef er een hele pagina over vol en ik las het artikel van begin tot eind. Is er dan misschien ook iets loos met mijn eigen identiteit? Anders zou het toch immers niet mijn interesse wekken.
En óf er iets loos is met mijn identiteit.
Ik woon namelijk om te beginnen op het platteland. En het platteland is aan de verliezende hand. Sinds enige tijd wonen er meer mensen in de stad. In 2050 zal de verhouding zelfs 3 stedelingen op 1 plattelander zijn.
Ik ben een veertiger. Dus ik behoor tot de verloren generatie. De ongelukkigen die achter de babyboomers aan kwamen sukkelen. Het is nooit wat met ons geworden. Ondertussen is zelfs de term Verloren Generatie ons afgepakt en Generatie X, zoals het ook wel heette is een term die als een nachtkaars is uitgedoofd.
Ik ben een fietser, zoef graag in kleurige strakke kledij gebogen over mijn stuur door de polder. Een echte ouwelullensport. Ooit stelden Nederlandse wielrenners nog wat voor. Nu zijn we blij als een van die zeldzame jongens die er nog aan beginnen een etappe winnen in de Ronde van Litouwen.
Ik ben vader van zogeheten digital natives. Dat zijn kinderen die sinds hun geboorte nooit iets anders hebben gekend dan de digitale maatschappij en dus schouderophalend voorbij gaan aan de dreigende uitsterving van papieren kranten en tijdschriften. Kinderen die hun identiteiten op internet hebben vermenigvuldigd en zich moeiteloos bewegen tussen honderden ‘vrienden’.
En ja, ik ben tuinder. Dan ben je in de ogen van de burger niet echt een echte boer. En je bent ook niet echt een echte ondernemer. Je rommelt wat met groente en met Oost-Europeanen. De deskundigen die voor Tuinbouw 2.0 communicatie de grootste uitdaging noemen hebben groot gelijk.
Maar gelukkig ben ik ook een echte Prikkel. En dát is iets om trots op te zijn.Rik Prikkel 52/2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten