Ik was laatst op een mooi groot, duur, nieuw ik zou haast willen zeggen megalomaan glastuinbouwbedrijf. Alles goud wat er blonk. Enorme dockboards. Ruimte voor extra lange vrachtwagencombinaties om een rondje linksom én dan ook nog een rondje rechtsom te maken. Spiegelende glasgevels waarachter een bedrijfsruimte zo smetteloos dat er openhartchirurgie in verricht kan worden. En een kas met een betonpad zo eindeloos lang dat een middelgroot passagiersvliegtuig er wel een noodlanding zou kunnen maken.
Ook bij het inrichten van het kantoor waren kosten noch moeite gespaard. Niet helemaal mijn smaak – een beetje te harde metalige en kunststoffige materialen en een nogal ongezellig kleurgebruik met veel zwart en grijs en daar een weinig sappig soort groen doorheen - maar overduidelijk was hier niet beknibbeld.
En dan de kantine. Plaats voor een paar honderd man, glimmend zwarte tafels, kekke design stoeltjes, barkrukken en hoge tafels ook, veel glas en licht van buiten. Een paar verdwaalde koffiekopjes: géén plastic bekertjes! Alles even luxe. Maar wat lag daar ook op een van die tafels?
Een nog niet eens zo oud, maar wel al zwaar beduimeld exemplaar van Groenten & Fruit. En ik most denken aan de tijd dat wij thuis de leesmap hadden. Dat je een Donald Duck kreeg, die al bij tien gezinnen voor je stukgelezen was, ondanks de kartonnen kaft die de leesmapmensen er omheen hadden geniet. En ik snapte dat ook nu nog de modernste tuinder, na zoveel investeringen nog érgens een besparing moet vinden.Rik Prikkel, 20-2-2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten