Soms ben ik dol op nieuwe dingen. Vaak zelfs. Ik heb bijvoorbeeld een nieuwe racefiets. De oude staat ook nog in de schuur. Voor als het slecht weer is en ik toch een ritje wil maken. Maar die oude fiets is op slag veranderd in een waardeloos stuk staal. Het zadel is ineens te zacht, het stuur lijkt wel los te zitten, de derailleur reageert houterig, ik kom niet vooruit. Weg ermee. Goed dat ik een nieuwe heb.
Maar soms treur ik diep om het verlies van oude dingen die plotseling zijn verdwenen. Zoals laatst op een trainingsritje op mijn nieuwe fiets. Door een wat verder van mijn vaste rondjes verwijderd tuinbouwgebiedje, waar ik op mijn oude fiets al een hele tijd niet meer was geweest.
Ik kwam aangezoefd over het charmante belachelijk smalle aanvoerweggetje en ik rook al onraad. Waar ik dacht dat een oud bruggetje me met een moeilijke bocht langs een slootje vol riet zou gaan leiden, daar herkende ik ineens niets meer. Weg was het brokkelige bituum. Geen spoor meer van de kneuterige kasjes. Brede lanen en megalomane schuren en glaswanden.
En vooral: waar was dat bruggetje? Natuurlijk, het was de nachtmerrie van elke vrachtrijder. De roestige ijzeren leuning was gebutst en verbogen, verveloos door telkens weer zo’n fout ingedraaide oplegger. En dat stoere brugdek, vol glimmende kiezelstenen in het oerbeton zoals ze dat voor de oorlog uit de betonmolen lieten lopen, dat had nog eeuwen meegekund. Als dat bruggetje niet zelf al een ziel had, dan was het toch een van de miljoenen splintertjes waaruit mijn ziel is opgebouwd. Weer een splintertje minder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten