Er is nog niet zo heel lang geleden een verkiezing gehouden voor het mooiste woord in de Nederlandse taal. En zoals dat gaat met verkiezingen kwam daar toen een flauw woord bovendrijven dat duidelijk vooral stemmen had gekregen omdat het inhoudelijk correct is: liefde.
Ik kon toen ook niks beters verzinnen, dus ik heb mijn mond er verder over gehouden. Maar ineens weet ik het. Hét woord is voor mij rondscharrelen.
Ik wist het toen ik dacht aan hoe mijn vader kan rondscharrelen. Net als veel andere gepensioneerde tuinders beheerst hij het rondscharrelen tot in de perfectie. Hij scharrelt wat door de schuur. En wat hij daar dan heeft opgescharreld, dat gebruikt hij om vervolgens mee tussen de plantjes te gaan lopen rondscharrelen. Dat resulteert dan vervolgens weer in botanische experimenten waar weken en maanden omheen gescharreld kan worden.
Niet dat rondscharrelen per se samen moet gaan met daadwerkelijke handelingen. Men kan ook eindeloos rondscharrelen zonder dat de handen de broekzakken verlaten. Gewoon maar rondscharrelen. Proef dat woord ook op de tong en tegen het verhemelte. Zelfs het woord scharrelt er klankmatig gezellig op los door de mond.
Zou ik ook ooit zo goed kunnen scharrelen? Ik geloof het nooit. Straks zal de laatste generatie échte scharrelaars in het hiernamaals rondscharrelen, terwijl wij hier alles tot achter de komma arbotechnisch en maatschappelijk verduurzaamd hebben aangeharkt.
Rik Prikkel
35/2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten