De olifant en de lemming

Ineke en ik gingen vorige week in Leiden bij onze dochter Judith op bezoek. Die studeert daar al enige tijd Archeologie en heeft na een akkefietje met een enge huisbaas en een stel op haar en haar huisgenoten afgestuurde wegpest-Polen gelukkig weer een nieuwe kamer weten te regelen. Bevreesd voor mist gingen we met de trein, om in een zonnig stadje uit te stappen. Extra zonnig zelfs, want het station uit werd het ons géél voor ogen. De Super de Boer op het Stationsplein bleek te zijn vervangen door een juist die ochtend geopende Jumbo. Voor wie dat niet al zag aan de werkelijk knálgele gevel, die het Brabantse familiebedrijf overal in Nederland op haar panden laat schroeven, was er die ochtend in alle vroegte een ballonopblaasteam aan de slag gegaan. Honderden Jumboballonnen aan elke lantaarnpaal en elk verkeersbord wezen de weg naar de ingang van het nieuwe boodschappenravijn.

Jawel, een ravijn. Want als twee lemmingen lieten we ons verlokken ons over de rand te storten, die winkel in.

Laat ik het nieuwsgierigheid noemen. Ik was al eens in dit supertje geweest toen het nog een Super de Boer was en nu wilde ik wel eens zien wat ze er van hadden gemaakt. Nota bene juist op de dag dat Jumbo de overname van C1000 bekend had gemaakt.

Die vergelijking met lemmingen schoot me te binnen toen we eenmaal door de benauwde gangpaden liepen. Drúk! Let wel, half 2 ’s middags.

“Moeten die mensen niet werken”, mompelde ik.

“Jij loopt hier toch ook?” siste Ineke terug.

Het was eigenlijk helemaal niet zo druk, maar dat léék het wel, vanwege de werkelijk bizarre hoeveelheid producten, die Jumbo had besloten hier te willen verkopen. Terwijl als je er een café in zou drijven, je er eigenlijk niet eens een biljart in kwijt zou kunnen zonder het risico te lopen dat bij het voormikken met de daarbij behorende achterwaartse bewegingen van de keu, biertjes van de omringende tafeltjes zouden worden gestoten.

Mijn bijzondere interesse ging natuurlijk uit naar de groente-afdeling, maar tegen de tijd dat we daar waren aangekomen, vreemd gesitueerd naast de kassa’s, was me alle lust vergaan om daar eens rustig te gaan koekeloeren. De lange rij voor de kassa’s bleek vooral veroorzaakt door een volstrekt krankzinnige positionering van van die zogenaamde snelle-mandjes-kassa’s waar iedereen zich langs elkaar moest wringen.

Ze zeggen dat de supermarkt de macht heeft. Je vraagt je, omringd door zoveel kennelijke logistieke onkunde, toch af hoe dat zover heeft kunnen komen.

En toch verlieten de mensen met een tevreden glimlach deze claustrofobische micro-Jumbo. Want waar waren ze eigenlijk voor gekomen? Voor die gratis banketstaaf. Als Jumbo het financieel allemaal daadwerkelijk ook kan behappen, dan worden ze met al die C1000-winkels erbij nummer 2 van Nederland. Eigenlijk toch doodgewoon en heel eenvoudig met weinig meer dan een gratis banketstaaf.

Rik Prikkel

November 2011